“Dag mooie dame..” 2 paar flirtende ogen kijken mij aan.
Het zijn de medewerkers van Best Mart Supermarket in Suriname, Paramaribo Noord. Zij houden buiten de wacht en zorgen ervoor dat niemand ongemerkt langs hen voorbijloopt, want conform instructies zullen ze de volgende 2 handelingen bij elke bezoeker doen; met de eerste handeling ben ik al sinds half maart bekend n.l. dat je je handen verplicht moet (laten) ontsmetten, wat een gros aantal winkels in Paramaribo ook heeft ingevoerd. Het ontsmetten gebeurt vaak door een winkelmedewerker, met behulp van een spuitflacon, waar (hopelijk) een desinfecterend middel in is, een vrij agressief goedje getuige het uitdrogend effect op de handen.
Thermometer
Maar de tweede handeling, was voor mij nieuw; een klein schietpistooltje wordt op mijn voorhoofd gericht, ik schrik! Gelukkig, dit wapentje blijkt een thermometer te zijn. Ik schrik weer, “wat nu .. , is dit verplicht? Moet mijn pet af – coupe ravage nu?” 😉 (ijdelheid komt weer om de hoek kijken.)
Dat laatste hoeft gelukkig niet. Wel pet wat omhoog, zodat de thermometer mijn lichaamstemperatuur kan meten. Ik schrik weer.. “Wat nu als ik verhoging heb? … Wat dan? Ik mag dan sowieso de winkel niet in en moet ik dan meteen in quarantaine? Wow, Covid je doet hoor ….. help …!”
Ondertussen is de thermometer klaar met meten. Deze spannende secondes leken op uren.
De medewerker kijkt naar het schermpje van de thermometer en zegt, best emotieloos, “37 graden”. “Ja, 37 graden,” zeg ik, “is dat goed??”
“Helemaal,” antwoordt de beste medewerker, die ik op dit moment wel kan zoenen! 🙂 Ontzettend dankbaar voor zijn verlossend woord.
Hiep hiep hoera! Ik heb nu in ieder geval geen koorts en mag boodschappen doen…..
“Ik moet mezelf trakteren,” bedenk ik me, “dit heuglijk feit moet gevierd worden, wel met iets semi-gezonds graag, om mijn weerstand te belonen en te blijven ondersteunen.”
Ja, dat heb ik na deze overwinning wel verdiend. 🙂
Uiteindelijk kom ik met 1 bosje soepgroente naar buiten …, de prijzen in de winkel zijn prijzig (!) en weerspiegelen de economische malaise waarin Suriname zich nu in bevindt.
Surinamers
Ook krijg ik meer en meer bewondering voor de bewoners van Suriname. Ik begrijp hoe moeilijk het is om hier met je salaris rond te komen.
Doodnormale levensmiddelen zijn loei duur. En toch, middenin deze economische-en corona-crisis, hoor ik her en der een grap en een lach en ik zie kinderen spelen die niets meer nodig hebben dan wat ruimte en de zon.
Hun natuurlijke vertrouwen in hun toekomst geeft mij weer hoop.
Bij deze mijn respect voor de van nature goedlachse, humorvolle en optimistische inborst van de Surinamer.
Stay Safe.