“Ik kan niet meer, ik kan niet meer.., ik kan niet meer…”
Dit is het enige antwoord wat ik nu mag verwachten als ik een willekeurig persoon in Suriname vraag ‘hoe gaat het ?’ Meer dan ooit is het algemene gespreksonderwerp van de dag, zowel bij jong en oud als wit en zwart, de uitslag van de 5-jaarlijkse verkiezing die hier morgen, maandag 25 mei, zal plaatsvinden.
Elke stemgerechtigde burger – degene die lichamelijk beperkt is, krijgt begeleiding – wordt opgeroepen te stemmen op de politieke partij die hij/zij prefereert. De Surinamers die pas vanuit het buitenland teruggekeerd zijn en verplicht 14 dagen door de overheid in quarantaine zijn geplaatst, krijgen via een mobiel stembureau de kans hun stem daar uit te brengen.
De politieke partijen hier hebben duidelijk hun eigen kleur en maken het straatbeeld nog bonter;
- Paarse petjes van de NDP
- Oranje vlaggen van de VHP
- Geel-Zwarte t-shirts van de ABOP
Hun trouwe aanhangers bekennen letterlijk en figuurlijk kleur. En kleden zichzelf en hun huizen en auto’s met alle bijbehorende attributen aan.
Iedereen maar dan ook iedereen, lijkt de economische situatie in het land beu te zijn.
Met name de ondernemers, de werkende klasse en degenen die niet (meer kunnen) werken hebben het zwaar. Levensmiddelen zijn absurd duur.
Bestaande aflossingen op leningen worden aangepast naar de huidige koers. Dat houdt in dat als iemand ooit 1000 euro geleend had, er daarvoor in de ‘betere tijd’ 2800 srd terugbetaald moest worden.
En nu voor dezelfde lopende lening 10.000 srd moet terugbetalen, waardoor de maandelijkse aflospremie hoger is geworden.
Het zijn nu spannende tijden.
Ik ben al meerdere malen gewaarschuwd met ‘tan na oso / blijf thuis’. Nu niet puur in het kader van voorkomen Corona, maar wel voor de onrust die de verkiezingsuitslag op straat en in de maatschappij teweeg kan brengen.
Het is sowieso al bijzonder deze periode en de hele situatie rondom 25 mei live mee te maken.
De verkiezingen zijn hier namelijk 1x per 5 jaar.
Het merendeel van het volk is moe. Jongeren hoor ik al praten over eventuele migratie naar het buitenland, als hun favoriete partij zou verliezen, daar zij een betere toekomst voor zichzelf wensen.
Bereid om alles achter zich te laten, inclusief familie en vrienden.
Mi e begi gi Sranan – Ik bid voor Suriname.
Liefde voor Suriname
De extra weken die ik hier in het land ben, maakt dat ik nog meer van dit land ben gaan houden … de grond is zooo vruchtbaar. Alles wat je plant tiert hier welig.
Rondvliegende zaadjes meegenomen door bijen en/of de wind zorgen voor spontane tuinen ook op de erven van mensen. Met trots groeiende bomen en planten, die op hun beurt weer voor gratis groente en fruit zorgen.
Ik ben verliefd op de zekere, ongedwongen sfeer die er is. Wat vandaag niet kan, komt morgen.
De prachtige, kleurrijke blend van mensen maakt dat je ogen tekort komt om deze schoonheid van verschillende afkomsten te bewonderen.
Mi e begi gi Sranan, taki als den suma sa kon na wan, fu meki switi Sranan: KanKan.
Dat iedereen in Suriname AANEEN wordt om er samen een wereldplaats van te maken.